Βλέποντας τους πεζοπόρους να περπατάνε δίπλα στα Αγριόγιδα του Ολύμπου, ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο στα χείλη μου.Νοιώθω μια χαρά για τα 84+ Αγριόγιδα σε ένα κοπάδι και θυμάμαι ότι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη προσωπική καταγραφή, μετά τα 100+ που είχα μετρήσει, Αύγουστο πάλι, πριν από μερικά χρόνια.
Ανησυχώ που είναι τόσο κοντά μας γιατί σκέφτομαι όλους αυτούς τους λαθραίους- που τα περιστοιχίζουν.Λαθροκυνηγοί που τα περιμένουν τον χειμώνα στα χαμηλά,λαθροσωτήρες που όλο κάτι ψελλίζουν για μέτρα, λαθροεπιστήμονες που είναι σε λάθος σημείο και τόσοι άλλοι.
Κι αυτά απλά αγωνίζονται για την επιβίωση ή την διαιώνισή τους.Τα παρατηρώ από κοντά και με κοιτούν στα μάτια με κάτι σαν ανθρώπινο χαμόγελο.Δεν ξέρω τι είναι αυτό το χαμόγελο, αλλά σημασία έχει να παραμείνει η ελπίδα ζωντανή, στο μυθικό μας βουνό, το οποίο μάλλον είναι το καλύτερο σημείο στην Ελλάδα να ζήσει κάποιος για λίγα λεπτά ανάμεσα σε ένα κοπάδι Αγριόγιδα!
No comments:
Post a Comment