Τα "ελεύθερα" για φωτογραφικές περιπέτειες διήμερα, για εμάς που έχουμε οικογένεια είναι σπάνια.
Μέσα Ιούλη λοιπόν, ένα Σάββατο απόγευμα, γύρω στις 18:00 βρέθηκα στα 1.400 μ. υψόμετρο με τα φωτογραφικά μου, τον φακό κεφαλής & διάθεση για αναζήτηση άγνωστων διαδρομών σε μένα στο αγαπημένο μας βουνό.
Τα ζεστά χρώματα την ώρα που δύει ο ήλιος είναι πάντοτε μια μικρή παγίδα για να "κολλήσεις" στο σημείο που έχει φωτογραφικό ενδιαφέρον & να βγεις εκτός χρόνου στο μονοπάτι.
Από την άλλη... είναι μια ευκαιρία να βρεθείς σε μέρη, ώρες που δεν το συνηθίζεις.Να δεις πλαγιές & βράχινους όγκους με σκιές που άλλοτε τους αγριεύουν & άλλοτε τους γαληνεύουν...
να κάνεις μια μεγάλη στάση λίγο πριν τα μεσάνυχτα σε μια πλαγιά χωρίς φώτα, να δεις κάτω την πόλη & να σκεφτείς αν έχεις φωτογραφίσει νυχτερινό απ' αυτήν τη γωνία.